Gekke buigedicht ‘Wat als’

WAT ALS

Wat als haren ontbenen
gangbaar was,
hoe zou het opwaaiende zomerjurkjes vergaan?
Wat als kleine kinderen geruisloos liepen
ouders almaar rond renden
hun voeten luid en stevig op de grond plantend
Wat als de tijd plots achteruitliep
naar een omgekeerde toekomst,
voor alles een tweede kans
Wat als wij echt het personeel waren
van onze hond en kat,
zij de lakens uitdeelden
Wat als onze handen onze voeten waren,
de aarde opsnuiven dagelijkse kost was
of wat als
alles louter energie was
niets tastbaar
geen enkele vorm bestond
we communiceerden
louter met bewustzijn
Wat als
al dat alles
dan ook maar gewoon was
wat het was,
een leven
zoals ook nu
oneindig creatief
oneindig veel kansen
Het is
wat het is,
doch wij de scheppers.

Gevarieerde voeding, een must voor je gezondheid en slanke lijn

Het belang van gevarieerde voeding. Er wordt wel vaker op gehamerd. Echter vaak blijft de uitleg over het waarom nogal vaag. In dit artikel ga ik er graag dieper op in, gevoed met mijn eigen ervaring hierin.

Een dik jaar geleden ging ik naar een lezing van Sonja Kimpen. Wat een kracht kwam er uit dat kleine madammetje. Los van hoe ik haar ervoer als mens gaf ze superveel interessante tips over voeding en beweging, naast enkele eyeopeners die ik nooit zal vergeten. Als je de kans krijgt ooit een lezing van haar bij te wonen, zeker doen.

Een van de dingen die ze vertelde was dat je per week 60 verschillende voedingsstoffen zou moeten eten als je je gezondheid een plezier wilt doen. 60, piece of cake dacht ik. Euh cake, ik dacht het niet. Ze had het over 60 enkelvoudige, onbewerkte en gezonde ingrediënten. Denk dus eerder in genre tomaat, stukje vlees, zonnebloempit, appel, melk, eitje, … Een cashewnoot en een amandelnoot gelden dan wel weer voor twee afzonderlijke voedingstoffen.

Nu, ik dacht dat ik heel gevarieerd at en in de twee weken dat ik het bijhield zal ik wellicht nog een tikkeltje meer mijn best gedaan hebben waarna ik telkens aan ca. 40 kwam. Dus toch wel enige creativiteit en goeie wil mee gemoeid om dit te bereiken.

Opschrijven doe ik niet meer, maar ik houd het wel in mijn achterhoofd. Alhoewel er momenten geweest zijn in de tussentijdse periode dat ik het niet zo nauw nam. Ken je het? Je houdt erg veel van bepaalde ingrediënten en beetje uit gemakzucht ook komen die vaak terug. Hoef je niet na te denken over wat er op tafel moet komen. Bij mij zijn dat bv. avocado en feta, ‘toevallig’ allebei lekker vettig en peppen zo je maaltijd op.

Nu ik zelf weer op mijn voeding let omdat ik wil afslanken, ben ik ook weer meer bezig met de gezondheidsaspecten op zich. Zoals het belang van gevarieerde voeding.

Binnen dat variëren van voedingsmiddelen is het ook van belang om van alle kleuren groenten en fruit regelmatig wat te eten. Om zo alle waardevolle nutriënten binnen te krijgen. Bv. geel en oranje leveren veel betacaroteen dat in het lichaam omgezet wordt naar vitamine A. Zo zijn groene bladgroenten goede leveranciers van calcium wat dan o.a. weer interessant is voor de botaanmaak, enz.

Om goed te variëren kan je er voor het ontbijt bijvoorbeeld voor kiezen om drie favoriete ontbijtjes te bepalen die je om de drie dagen afwisselt.  Dus bv. op maandag havermoutpap, op dinsdag boterhammen, op woensdag yoghurt met fruit, op donderdag havermout, op vrijdag boterhammen, op zaterdag yoghurt met fruit en zondag een extraatje met bv. pistolets of croissants.

Op die manier moet je lichaam telkens weer wennen aan wat het moet verwerken. Meer verwerken is een beter werkend kacheltje en dus meer calorieën verbranden. Zo kan je ook variëren in fruitsoorten of in lunch en avondeten met verschillende soorten vlees, vis, groenten en koolhydraten.

Als je niet genoeg binnenkrijgt van wat je lichaam nodig heeft, zal je blijven graaien en snaaien omdat het blijft op zoek gaan naar een gevoel van voldaan, verzadigd zijn.

Mocht je het nut van gevarieerde voeding nog niet volledig uit bovenstaand betoog gefilterd hebben, geef ik de voordelen nog even op een rijtje:

-afslanken omdat je metabolisme beter functioneert

-gezonder omdat alle processen van je lichaam krijgen wat ze nodig hebben

-minder honger omdat je bloedsuikerspiegel meer in balans is

Een laatste tip die ik graag kwijt wil. Ook al is het belangrijk om goed te variëren zou ik per maaltijd niet meer dan drie verschillende groentes combineren. Uit ervaring weet ik dat als ik teveel op een bord kwijt wil dat het heel moeilijk wordt om na een tijd nog te variëren van maaltijd naar maaltijd, wat eigenlijk logisch is. Dan lijkt het of alles op elkaar lijkt en je altijd hetzelfde eet. Bovendien vraagt het heel veel van je spijsverteringsstelsel als je te veel combineert, wat dan weer ten koste gaat van je energie.

Ik wens jullie veel variatie, een slanke lijn en een goeie gezondheid! Ik ben alvast op weg, en doe zoals gewoonlijk stille voort 😉

 

 

Je lijf in de luren leggen, dat doe je zo

Talloze diëten probeerde ik uit doorheen de jaren. Sommige met als doel om een paar kilootjes te verliezen, sommige om mijn gezondheid te ondersteunen. Heel af en toe uit ideologische overwegingen. Van de Fit for life van Marylin en Harvey Diamond tot het koolsoepdieet, van het bloedgroepdieet tot gecombineerd of net gescheiden eten, sapjes om mijn lichaam te ontslakken, het C9-programa, vegan, koolhydraatarm, gluten- en lactosevrij om mijn darmen te genezen, enz.

Het enige dat ik mezelf zowat bespaard heb is het eiwitdieet omdat ik daarvan toch besefte dat het een aanslag is op je nieren. Ook al snap ik wel dat mensen die veel gewicht kwijt moeten dit als de zaligmakende oplossing zien.

In elk geval bracht al dat diëten me doorgaans niet waar ik wou zijn. Het bleef vaak bij een kortstondig succes. Achteraf bekeken en op langere termijn bracht het mij net verder van mijn doel af. Ik bleef verdikken, en vitaler werd ik er ook niet op naar mijn gevoel.

Onlangs startte ik weer met een dieet. Omdat ik het voortdurend opklimmend cijfer op de weegschaal niet meer kon negeren en, ook al kan ik mezelf best aantrekkelijk vinden zo nu en dan, gebeurt het geregeld dat ik mezelf met een licht afgrijzen bekijk in de spiegel.

Ik hernam een dieet dat ik drie jaar geleden al eens via een voedingsconsulente deed. Zonder afbreuk te doen aan haar kwaliteiten als coach beschouw ik het toch wel een beetje als een crashdieet. Omdat bepaalde grote voedingsgroepen grotendeels geweerd worden. Ik rammelde voortdurend van de honger en werd er ook triest van.

Na veel moeite viel ik  ca. vijf kilo af. Na drie maanden was het er echter terug bij. Het gevaar bij het ontbreken van grote voedingsgroepen is dat je het na een tijd gaat overcompenseren met een andere groep. Je kan het eenvoudigweg niet volhouden om zo weinig te blijven eten. Ik toch niet.

Sommige eetpatronen worden trouwens niet als dieet voorgesteld, maar zijn het in mijn ogen wel. Vanaf dat je grote voedingsgroepen onthouden wordt, is het dat wel. Ook al betekent dieet in de enge betekenis van het woord gewoon ‘leefwijze’.

Terug naar het nu. Na vijf dagen uithongeren was ik nog geen gram verloren. En dat precies liet mij het licht zien. Waarna ik besefte ‘waar ben je in godsnaam mee bezig’, ‘dit is niet wat je lichaam wil’. Mijn lichaam staakt dienst. Heeft genoeg van al het diëten. Wil niet meer mee doen aan de afvalrace.  Ik noem het bewust ‘afvallen’ en niet ‘afslanken’.

De nieuwe weegschaal die ik me kocht die specifieke eenheden meet zoals ook het vetpercentage vertelde me niet alleen dat ik een viertal kilo meer woog dan drie jaar geleden (voor mijn dieet), maar dat mijn vetpercentage bovenop ook nog eens met vier procent gestegen was, dat toen al aan de bovengrens zat.

Na die vijf dagen uithongeren besefte ik dat al dat onthouden aan je lichaam net het tegenovergestelde creëert van wat je verlangt, herinnerde ik mij tevens plots een boek van Sonja Kimpen dat ik eens kocht na een lezing van haar en o.a. beschrijft hoe contraproductief diëten wel is. Ik heb haar boek toentertijd verslonden, maar op een of andere manier had mijn eigenwijze ik het toch weer vakkundig aan de kant geschoven. Tot nu.

Tegen een mede-diëter die bananen als redmiddel ziet bij honger: “Ja maar T. , bananen zijn wel veel calorieën hoor.” Achteraf besefte ik hoe fout die opmerking was. Oké je moet er geen hele tros van opeten, maar als je honger hebt moet je eten. Voedzame dingen.

Ondertussen eet ik vijf keer per dag om het kacheltje brandend te houden waarvan drie hoofdmaaltijden met alle hoofdgroepen in en twee gezonde tussendoortjes, kies ik voor mager onbewerkt vlees, eet ik veel groenten, vermijd ik voorlopig toegevoegde suikers, let op met vet, blijf weg van gefrituurd voedsel en tracht ik na acht uur ’s avonds niets meer te eten, hetzij een tas soep of een stukje fruit als ik grote honger heb. Gewoon eten dus en zo natuurlijk mogelijk. Weg van alle hypes en zoals de generaties voor mij het min of meer deden.

Het is nog een beetje vroeg om over (grote) resultaten te spreken, maar ik ben zinnens om het tijd te geven. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat als je je lichaam geeft wat het nodig heeft en je bent bereid om daarnaast te kijken naar wat je mentaal ‘voedt’ in plaats van vult je op goeie weg bent naar een slankere jij. Ondertussen ben ik ook begonnen met meer bewegen, wat dit proces verder mag ondersteunen.

Je lijf in de luren leggen? Ik dacht het niet dus. Het is slimmer dan jou en mij 😉

*Het boek van Sonja Kimpen Een leven lang slank zonder dieet is een no nonsense boek boordevol tips om af te slanken in plaats van af te vallen zonder jezelf allerlei voedingsmiddelen te onthouden en of jezelf uit te hongeren.

Leegte en rantsoen

Mijn Facebook-dieet deed me de laatste tijd nog meer stilstaan bij het thema verslavingsgevoeligheid. Bij mijn eigen verslavingsgevoeligheid en bij hoe verslaving werkt in het algemeen. Een thema dat me als ervaringsdeskundige altijd zal blijven boeien.

Als ik aan verslaving denk, denk ik automatisch aan het ervaren van een leegte. Aan het niet gevuld, vervuld raken. Het bodemloze-vat-gevoel. Ik schreef er vorige week een gedicht over.

LEEGTE

Wat is zij
precies
die aan me knaagt
haar alles verzengende krater
zij die me dieper zuigt
almaar meer
naarmate ik haar wil bestrijden
meer en meer
en weer dicht
als ik haar loslaat
in alle rust
haar toelach
toelaat
als deel van mij
wordt ze mij
niets eng
van mij
alleen
een deel
de rest vol
automatisch
een klaterende logica
omdat niets is,
zonder het andere.

Ik geef grif toe dat ik er soms triest van word. Van het mateloze dat me soms overspoelt. Op die momenten lijkt het alsof een zwart gat me naar beneden zuigt. Even maar, want ik blijf er tegenwoordig niet meer zo hard in hangen. Omdat de weerstand ertegen is afgenomen. Als ik iets aanvaard zoals het is, bezwaart het mij niet meer. Of in elk geval veel minder.

Onvoorwaardelijke aanvaarding is nog altijd het ideale scenario. En voor sommige van mijn afhankelijkheden is dat al het geval. Wat alcohol betreft bijvoorbeeld is onderhandelen helemaal niet aan de orde wat uiteindelijk heel gemakkelijk is. Omdat het mijn wilskracht niet meer belast, mijn zelfbeheersing niet uitput. Het is een gewoonte geworden.

Als ik toegeef aan een verslaving lijkt het alsof het gat van de leegte die het creëert almaar dieper uitgegraven wordt. De ene verslaving leidt naar de andere. Als ik veel koffiedrink, loop ik ook sneller naar de frituur, stop ik ook sneller aan de bakker voor een koffiekoek. Hoe bizar dat ook moge klinken.

Resoluut breken met minder destructieve negatieve gewoontes is minder makkelijk ervaar ik. Voor deze heb ik de neiging om een rantsoen af te spreken met mezelf. Zoals ik onlangs mijn Facebook-gebruik terugschroefde, maar niet helemaal wilde opgeven. Nu ook weer een poging doe om van mijn hardnekkige afhankelijkheid van koffie af te komen zonder het helemaal aan de kant te zetten.

Wat ik merk is dat mijn geest in elk geval duidelijkheid nodig heeft. Geen ruimte voor verschillende interpretaties. Eén mogelijkheid. Zoals ik besloot om enkel nog op Facebook te gaan op zondagavond vanaf 19 uur wat voorlopig prima lijkt te werken en onlangs besloten heb om nog maar één grote mok koffie te drinken bij het opstaan en verder niets. Die zaken maken het voor mijn geest alvast heel wat rustiger. Geen keuzestress meer.

Daarbij is het belangrijk om de gewoonteontwikkeling de nodige tijd te gunnen alvorens uitzonderingen op de regel toe te staan. Sommige onderzoeken spreken van minstens 30 dagen, andere van 40 en nog andere van 8 weken. En dan nog. Sommige verslavingen kunnen het zich helemaal niet permitteren om achterpoortjes open te laten, of de miserie begint weer van vooraf aan.

Verslaving kan ook wijzen op lichamelijke tekorten. Zo kan een overdreven behoefte aan chocolade te maken hebben met een magnesiumtekort. Geen overbodige luxe van je eens af te vragen wat je lichaam echt nodig heeft.

Elke verslaving roept ook het probleem op waar je net van weg wilt. Drink je koffie omdat je vermoeid bent, word je hoe langer hoe meer uitgeput naarmate je er meer van drinkt. Als je alcohol drinkt om je levensangst te onderdrukken, komt die almaar zwaarder aanzetten. Als je je leven wil zoeten met suiker, oogst je uiteindelijk bitterheid wat je wellicht onbewust trachtte te verdrijven. Waar vlucht je van weg of waar verlang je echt naar?

Het omgekeerde van verslaving is niet niet-verslaving maar verbinding las ik eens in een Amerikaans artikel. Verslaving dus een gebrek aan verbinding, leegte, angst. Ik kan het volgen. Mijn verslaving is indertijd grotendeels ontstaan doordat ik me afgesneden voelde van alles en iedereen.

Doordat ik bepaalde grenzen overschreed, lijkt het alsof ik niet meer terug kan. De verslavingsgevoeligheid blijft. Toch heb ik een keuze. Ik hoef niet in te gaan op elke impuls of prikkel die ik ervaar.

Verslaving, het zwarte gat mag me misschien nog af en toe naar beneden zuigen, ik weet al lang dat boven dat gat de zon schijnt. Naar die zon streef ik. Elke dag weer opnieuw. We doen stille voort 😉

Gedicht, leegte

LEEGTE

Wat is zij
precies
die aan me knaagt
haar alles verzengende krater
zij die me dieper zuigt
almaar meer
naarmate ik haar wil bestrijden
en weer dicht
als ik haar loslaat
in alle rust
haar toelach
toelaat
als deel van mij
wordt ze mij
niets eng
gewoon van mij
alleen
een deel
de rest vol
automatisch
een klaterende logica
omdat niets is,
zonder het andere.

Leven zonder Facebook – de ervaring

Zondagavond 26 maart kwam ik na een week geen Facebook weer eventjes piepen. Het voelde bevreemdend, alsof ik gedag kwam zeggen aan een oude vriend die ik kende en toch weer niet helemaal.

In mijn vorig artikel schreef ik al waarom ik besloot om Facebook een weekje te laten voor wat het was. In dit artikel vertel ik je graag over mijn ervaringen hiermee.

De eerste dag voelde ik me lichtjes euforisch. Zoals ik me vaak voel als ik een beslissing neem van dewelke ik besef dat het eentje is met doorbraakpotentieel. Ik voelde de levensvreugde bijna letterlijk borrelen en liep heel die dag met een grote glimlach op mijn gezicht. Omwille van de herwonnen vrijheid die ik in elke vezel van mijn lijf ervoer.

De tweede dag, de zon scheen volop en ik wandelde naar het sociale restaurant waar ik af en toe ga eten. Nog altijd blij. Meer bewust van mijn omgeving dan anders, zoals de letters in reliëf die Scheldeoord vormen op een gebouw dat ik wellicht al vijftig keer passeerde en waarvan ik de vooruit stekende stenen daarvoor nog nooit opmerkte. Alsof de lichte mist die ik anders soms ervaar helemaal opgetrokken was.

Aangekomen in het restaurant ervoer ik hoe moeilijk ik het heb met gewoon ‘zijn’. Niet op Facebook kunnen scrollen op de lege momenten voelde onwennig. Vergelijkbaar met geen blijf weten met mijn lijf als ik stopte met roken.

Ook moet ik nog een beetje leren omgaan met de vrijgekomen tijd.

Tenzij ik een niet te houden goesting naar ontbijtkoeken heb of als de melk voor in de koffie op is, zie je mij doorgaans niet buiten op een vroeg uur als ik geen afspraken of verplichtingen heb. Dag drie liep ik echter al van negen uur ‘s morgens in het nabije park. Mijn gezicht volop de ochtendzon kussend.

Ook ervoer ik dat mijn focus er al positief op vooruit ging. Ik bereidde die woensdag bijvoorbeeld mijn examen bewegingsleer voor door een reeks oefenvragen op te lossen. Normaal zou ik dat taakje verspreiden over twee dagen omdat ik me niet lang kan concentreren. Nu loste ik alle vragen na elkaar op zonder enige moeite. Die rust in mijn hoofd… de max!

Af en toe heb ik toch nog even die automatische deelreflex, maar een onbedaarlijke drang ervaar ik alsnog niet. Ik kan best zonder Facebook.

Op donderdag had ik nog een klein half uurtje voor mijn kappersbezoek en ging ik nog even genieten van een koffietje op een terras. Het viel me op hoe scherp de contouren van de takken zich aftekenden tegen de strakke blauwe lucht. Hoe stil het was in mijn hoofd. Vrijheid en vreugde waren mijn gezelschap.

Vrijdag had ik op zich mijn dagje niet, maar niettemin had ik ook dan geen enkele drang om op Facebook te gaan. Zoals ik eigenlijk al van mezelf vermoedde is het niet dat ik Facebook niet kan missen, maar dat ik moeilijk mate kan houden.

Zaterdag was het mijn verjaardag en het zou jaren geleden zijn dat ik een verjaardag vierde zonder dat Facebook erbij betrokken was. Vond het eigenlijk wel fijn dat die in deze week viel. Ik was wel een tikkeltje nieuwsgierig naar de wensen en kaartjes, maar niet in die mate dat ik me niet kon bedwingen om te gaan piepen. Ik had gezegd zondagavond en daar wou ik me alvast aan houden.

Zondagavond kwam ik thuis van een verwenetentje door vrienden voor mijn verjaardag. De tijd om even even een bezoekje te brengen aan Facebook was aangebroken. Terwijl ik inlogde ervoer ik een lichte vorm van stress. Zoals die eerste kop koffie na een tijdje onthouding je hartkloppingen bezorgt. Zoiets.

Graag wil ik ook nog iets delen dat ik toch als bijzonder ervoer. Ik ben al een tijdje op zoek naar een geschikte stageplek als middel om weer geïntegreerd te geraken op de arbeidsmarkt na lange tijd inactiviteit door medische overmacht. Wat maar niet wou vlotten, ook al deed ik best veel inspanningen.

In de week dat ik met Facebook stopte regelde het lot dat ik mij de week erop alvast op drie verschillende plaatsen kon gaan aanbieden. Daar ik geloof in de wet van aantrekking, geloof ik ook dat als je goede beslissingen neemt dat het universum je daar altijd voor beloont. Ook creëerde het digiminderen letterlijk en figuurlijk de ruimte om die stages effectief te kunnen doen. Alvast benieuwd wat eruit voort zal vloeien.

Wat ik heel duidelijk zie tijdens dit experiment is dat Facebook voor mij als een hoofdstruikelsteen is. Ik ben ervan overtuigd dat als ik die er tussenuit neem, andere kleinere struikelsteentjes automatisch mee naar beneden zullen vallen.

Even overwoog ik om heel mijn account op te doeken, maar uiteindelijk zie in dat dit (nog) niet nodig is. Facebook is ten slotte ook leuk en heeft ook vele voordelen. Voorlopig besliste ik dat ik de komende tijd alleen nog op zondagavond op Facebook ga en zie wel wat dit op langere termijn voor me doet of niet doet. Ik wil in elk geval niet meer terug vanwaar ik kwam.

We doen stille voort 😉

Leven zonder Facebook – de motivatie

Op zondagmiddag 19 maart stuurt FB-vriendin J. mij een berichtje dat ze even van Facebook verdwijnt voor een week. Zonder mij bewust te willen beïnvloeden inspireert ze mij bijna direct om hetzelfde te doen. Ja, daar is het bij mij ook hoogtijd voor. Ik ben verslaafd, en niet een klein beetje.

Verslaafd aan de rode ballonnetjes die je voortdurend digitale shotjes geven. Shotjes van erkenning, vermeend succes en interactie. Verslaafd aan wat mijn eigen posts aangaat, maar dat is lang niet alles. Ik ben verslaafd aan de hele mikmak. Ik zit gevangen in een zelf geweven web.

Verslaafd aan eindeloos scrollen. Omdat ik me bijna verplicht voel om alles gezien te hebben. Ik zorg er ook voor dat ik anderen genoeg aanmoedig. Omdat ik zelf een sneu gevoel zou hebben als ik op weinig bijval kan rekenen. Wellicht ook als een soort onuitgesproken ruilmunt. Ik hou van jou. Hou jij dan van mij?

Verslaafd aan mijn mobieltje dat ik wel tweehonderd keer per dag check. Ik zal maar niet in detail treden over wanneer en waar ik dat allemaal durf te doen.

Wel beste lezer, ik raak er helemaal overprikkeld van. Doch begrijp me niet verkeerd. Facebook is niet de schuldige, maar ik. Hoe ik ermee omga. Waarbij ik me tevens ook de bedenking maak wat het voor zin heeft om regelmatig aan meditatie en yoga te doen als de rust en energie aan de andere kant weer weglekken.

Voor mij creëert Facebook net de leegte waaraan ik ooit probeerde te ontsnappen. Omdat mate houden nu niet direct mijn sterkste kant is. Het holt mij uit en maakt me nerveus. Het bizarre is, of misschien is het net wel heel logisch, dat hoe uitgeputter ik ben hoe meer ik me er nog verder laat door uitputten door er nog meer op te vertoeven. Tot op een bepaalde hoogte toch. Als ik echt op de bodem zit, zie je mij ook niet op de computer.

Vandaar dat het jaren geleden misschien niet het verhoopte succes gaf. Dan heb ik Facebook ook eens enkele weken gelaten voor wat het was, maar in die periode was ik zodanig ziek dat het als een druppel op een hete plaat was.

Nu ben ik superbenieuwd naar wat het me allemaal gaat brengen. Heb ik die voortdurende digitale interactie en imago-injecties wel nodig? Heb ik al niet genoeg zelfliefde opgebouwd in de afgelopen jaren dat ik daar best zonder kan?

Hoe zal het zijn als het merendeel van mijn gedachten netjes in mijn hoofd blijft of als ik het deel met een enkeling? Hoe zal het zijn om te wandelen, te beleven zonder de drang om dit stante pede te delen? Hoe leuk het ook is om je te verheugen op het delen van die mooie herinnering of foto, het haalt je onherroepelijk uit het nu-moment. En uiteindelijk is dat alles wat we hebben. Als je ‘het nu’ ontloopt leef je eigenlijk nooit echt en blijft het eerder bij het oppoetsen van wat kon geweest zijn.

Zullen mijn accupunctuurbehandelingen meer gaan lonen als ik minder overprikkeld ben? Zal ik meer in het huishouden doen, meer bewegen?  Zal ik nu eindelijk meer aan mijn roman in spe werken? Wat zal het doen voor mijn sociale contacten? Zal ik meer energie hebben voor een vervullend offline leven algemeen?

Al die dingen wil ik uittesten. In een volgend artikel vertel ik je over mijn ervaringen.

Wat ik alvast kwijt wil, is dat ik merk dat het niet alleen Facebook is waar ik mee moet opletten en dat ik ook beducht moet zijn dat ik het niet vervang door ander verslavend gedrag dat me naar beneden haalt. In elk geval weet ik dat ik globaal moet digiminderen. Ik haal in elk geval mijn Facebook-app al van mijn smartphone, kan ik FB in de toekomst alvast niet meer checken als ik op weg ben.

En voor nu? Ik besliste alvast dat ik zondagavond 26 maart even kom piepen en er dan weer voor een extra weekje tussen uitga. Zij die het volledig zien zitten groeten u 😉