Inspiratie voor dit gedichtje, een gesprek tussen vader en zoon in de prachtige film Call me by your name die recht naar mijn hart ging.
ONVERSLIJTBAAR
Geschopt
vertrapt
geslagen
verslagen
soms, voor even
Gestreeld en
innig omhelsd
geraakt
tot in het diepste
van al haar vezels,
doch onvermoeibaar
zo veerkrachtig
dank ik haar
voor het schone
altijd voor ogen
haar vreugde
die me altijd stuwt
zo vol
met hoop
nooit bitter
want
zonde is het
zo een versleten hart,
zo zo zonde.
Laatst hoorde ik een goeie vriend vertellen over hoe onmisbaar bepaalde vrienden in zijn leven zijn. Onmiddellijk kwam het woordje ‘verbinding’ bij me op. Daaruit ontsproot volgend gedichtje.
VERBINDING
Een woord.
Een lach.
Een blik.
Begrepen
soms
in één luttele seconde.
Soms ook even niet,
maar
bewust of onbewust
altijd gevoeld.
GROEIPIJN
mist
en flarden
dansen
op en neer
in mijn hoofd
zakken
naar mijn hart,
al even rommelig
mijn buik
koud en dof
en weer naar boven
helemaal
heen en weer
eenzaam is ze
die reis
door de pijn
alsof je
even alleen moet
om weer samen te zijn
GOED GENOEG
Ik
ben
genoeg
hoef
niemand
te zijn
niets
meer
te worden
alles
is
al in mij
de rest,
een illusie
In een workshop ‘coachen onder de waterlijn’ die ik onlangs volgde via een van de stages die ik doorloop in het kader van een re-integratietraject hoorde ik volgende uitspraken: “Wie van gedachten kan veranderen, kan van leven veranderen.” Of nog: “Wat je doet, komt voort uit wat je denkt.”
Gedachten zijn inderdaad heel krachtig. Ze kunnen bepaalde patronen levend houden of net tenietdoen.
Al heel mijn leven ben ik diegene met allerlei angsten. Van faalangst tot spreekangst tot sociale angsten. Dat is wat ik mezelf al die tijd voorhoud in elk geval.
Afgelopen woensdag had ik voor een van de modules in mijn opleiding gezondheidscoach een spreekbeurt. Al maanden van op voorhand had ik daar zenuwen voor. Naarmate dat de tijd verstreek en ik meer zicht kreeg op wat ik wou brengen, kwam er ook spreekgoesting bij. Want dat is het bizarre. Ik denk niet dat er iets meer ambivalent aanwezig is in mijn leven dan die spreekangst en spreekgoesting. Er wordt weleens gezegd dat je het meest angst hebt voor dat waar je het meest naar verlangt. In dit geval kan ik dat ronduit beamen.
Momenteel primeert die spreekangst nog wat meer dan de spreekgoesting, maar ik merk dat daar een verschuiving in komt. Omdat er in mijn mindset iets aan het veranderen is. Als ik de perfectionist in mij aan het woord laat, wil die nog wel vitten op de dingetjes die volgens mij beter konden, maar als ik lief ben voor mezelf, kan ik zeggen dat die spreekbeurt best goed ging.
Ondertussen heb ik met mezelf iets afgesproken. Ik ga trachten om mezelf niet meer in dat hokje te duwen. Van diegene met allerlei angsten. Ik herschrijf mijn verhaal en word een Inge die zichzelf ziet als iemand die wel van alles durft. Die in staat is om, wat ze ook maar wil, te veranderen.
Net zoals ik me al een tijdje meer richt op ‘gezond zijn’ dan op het ziek zijn. Zelfs op dat eerste niet te veel, want een krampachtige of maniakale focus op het goede blokkeert de natuurlijke levensstroom evengoed.
Ik laat los en verander onderweg wat ik kan veranderen. Doe wat ik kan en zie wat daaruit voortvloeit. Als je actie onderneemt, ontplooit de weg zich sowieso als vanzelf. Vanuit zijn ontstaat doen.
We doen stille voort 😉
WAT ALS
Wat als haren ontbenen
gangbaar was,
hoe zou het opwaaiende zomerjurkjes vergaan?
Wat als kleine kinderen geruisloos liepen
ouders almaar rond renden
hun voeten luid en stevig op de grond plantend
Wat als de tijd plots achteruitliep
naar een omgekeerde toekomst,
voor alles een tweede kans
Wat als wij echt het personeel waren
van onze hond en kat,
zij de lakens uitdeelden
Wat als onze handen onze voeten waren,
de aarde opsnuiven dagelijkse kost was
of wat als
alles louter energie was
niets tastbaar
geen enkele vorm bestond
we communiceerden
louter met bewustzijn
Wat als
al dat alles
dan ook maar gewoon was
wat het was,
een leven
zoals ook nu
oneindig creatief
oneindig veel kansen
Het is
wat het is,
doch wij de scheppers.
Het belang van gevarieerde voeding. Er wordt wel vaker op gehamerd. Echter vaak blijft de uitleg over het waarom nogal vaag. In dit artikel ga ik er graag dieper op in, gevoed met mijn eigen ervaring hierin.
Een dik jaar geleden ging ik naar een lezing van Sonja Kimpen. Wat een kracht kwam er uit dat kleine madammetje. Los van hoe ik haar ervoer als mens gaf ze superveel interessante tips over voeding en beweging, naast enkele eyeopeners die ik nooit zal vergeten. Als je de kans krijgt ooit een lezing van haar bij te wonen, zeker doen.
Een van de dingen die ze vertelde was dat je per week 60 verschillende voedingsstoffen zou moeten eten als je je gezondheid een plezier wilt doen. 60, piece of cake dacht ik. Euh cake, ik dacht het niet. Ze had het over 60 enkelvoudige, onbewerkte en gezonde ingrediënten. Denk dus eerder in genre tomaat, stukje vlees, zonnebloempit, appel, melk, eitje, … Een cashewnoot en een amandelnoot gelden dan wel weer voor twee afzonderlijke voedingstoffen.
Nu, ik dacht dat ik heel gevarieerd at en in de twee weken dat ik het bijhield zal ik wellicht nog een tikkeltje meer mijn best gedaan hebben waarna ik telkens aan ca. 40 kwam. Dus toch wel enige creativiteit en goeie wil mee gemoeid om dit te bereiken.
Opschrijven doe ik niet meer, maar ik houd het wel in mijn achterhoofd. Alhoewel er momenten geweest zijn in de tussentijdse periode dat ik het niet zo nauw nam. Ken je het? Je houdt erg veel van bepaalde ingrediënten en beetje uit gemakzucht ook komen die vaak terug. Hoef je niet na te denken over wat er op tafel moet komen. Bij mij zijn dat bv. avocado en feta, ‘toevallig’ allebei lekker vettig en peppen zo je maaltijd op.
Nu ik zelf weer op mijn voeding let omdat ik wil afslanken, ben ik ook weer meer bezig met de gezondheidsaspecten op zich. Zoals het belang van gevarieerde voeding.
Binnen dat variëren van voedingsmiddelen is het ook van belang om van alle kleuren groenten en fruit regelmatig wat te eten. Om zo alle waardevolle nutriënten binnen te krijgen. Bv. geel en oranje leveren veel betacaroteen dat in het lichaam omgezet wordt naar vitamine A. Zo zijn groene bladgroenten goede leveranciers van calcium wat dan o.a. weer interessant is voor de botaanmaak, enz.
Om goed te variëren kan je er voor het ontbijt bijvoorbeeld voor kiezen om drie favoriete ontbijtjes te bepalen die je om de drie dagen afwisselt. Dus bv. op maandag havermoutpap, op dinsdag boterhammen, op woensdag yoghurt met fruit, op donderdag havermout, op vrijdag boterhammen, op zaterdag yoghurt met fruit en zondag een extraatje met bv. pistolets of croissants.
Op die manier moet je lichaam telkens weer wennen aan wat het moet verwerken. Meer verwerken is een beter werkend kacheltje en dus meer calorieën verbranden. Zo kan je ook variëren in fruitsoorten of in lunch en avondeten met verschillende soorten vlees, vis, groenten en koolhydraten.
Als je niet genoeg binnenkrijgt van wat je lichaam nodig heeft, zal je blijven graaien en snaaien omdat het blijft op zoek gaan naar een gevoel van voldaan, verzadigd zijn.
Mocht je het nut van gevarieerde voeding nog niet volledig uit bovenstaand betoog gefilterd hebben, geef ik de voordelen nog even op een rijtje:
-afslanken omdat je metabolisme beter functioneert
-gezonder omdat alle processen van je lichaam krijgen wat ze nodig hebben
-minder honger omdat je bloedsuikerspiegel meer in balans is
Een laatste tip die ik graag kwijt wil. Ook al is het belangrijk om goed te variëren zou ik per maaltijd niet meer dan drie verschillende groentes combineren. Uit ervaring weet ik dat als ik teveel op een bord kwijt wil dat het heel moeilijk wordt om na een tijd nog te variëren van maaltijd naar maaltijd, wat eigenlijk logisch is. Dan lijkt het of alles op elkaar lijkt en je altijd hetzelfde eet. Bovendien vraagt het heel veel van je spijsverteringsstelsel als je te veel combineert, wat dan weer ten koste gaat van je energie.
Ik wens jullie veel variatie, een slanke lijn en een goeie gezondheid! Ik ben alvast op weg, en doe zoals gewoonlijk stille voort 😉
Talloze diëten probeerde ik uit doorheen de jaren. Sommige met als doel om een paar kilootjes te verliezen, sommige om mijn gezondheid te ondersteunen. Heel af en toe uit ideologische overwegingen. Van de Fit for life van Marylin en Harvey Diamond tot het koolsoepdieet, van het bloedgroepdieet tot gecombineerd of net gescheiden eten, sapjes om mijn lichaam te ontslakken, het C9-programa, vegan, koolhydraatarm, gluten- en lactosevrij om mijn darmen te genezen, enz.
Het enige dat ik mezelf zowat bespaard heb is het eiwitdieet omdat ik daarvan toch besefte dat het een aanslag is op je nieren. Ook al snap ik wel dat mensen die veel gewicht kwijt moeten dit als de zaligmakende oplossing zien.
In elk geval bracht al dat diëten me doorgaans niet waar ik wou zijn. Het bleef vaak bij een kortstondig succes. Achteraf bekeken en op langere termijn bracht het mij net verder van mijn doel af. Ik bleef verdikken, en vitaler werd ik er ook niet op naar mijn gevoel.
Onlangs startte ik weer met een dieet. Omdat ik het voortdurend opklimmend cijfer op de weegschaal niet meer kon negeren en, ook al kan ik mezelf best aantrekkelijk vinden zo nu en dan, gebeurt het geregeld dat ik mezelf met een licht afgrijzen bekijk in de spiegel.
Ik hernam een dieet dat ik drie jaar geleden al eens via een voedingsconsulente deed. Zonder afbreuk te doen aan haar kwaliteiten als coach beschouw ik het toch wel een beetje als een crashdieet. Omdat bepaalde grote voedingsgroepen grotendeels geweerd worden. Ik rammelde voortdurend van de honger en werd er ook triest van.
Na veel moeite viel ik ca. vijf kilo af. Na drie maanden was het er echter terug bij. Het gevaar bij het ontbreken van grote voedingsgroepen is dat je het na een tijd gaat overcompenseren met een andere groep. Je kan het eenvoudigweg niet volhouden om zo weinig te blijven eten. Ik toch niet.
Sommige eetpatronen worden trouwens niet als dieet voorgesteld, maar zijn het in mijn ogen wel. Vanaf dat je grote voedingsgroepen onthouden wordt, is het dat wel. Ook al betekent dieet in de enge betekenis van het woord gewoon ‘leefwijze’.
Terug naar het nu. Na vijf dagen uithongeren was ik nog geen gram verloren. En dat precies liet mij het licht zien. Waarna ik besefte ‘waar ben je in godsnaam mee bezig’, ‘dit is niet wat je lichaam wil’. Mijn lichaam staakt dienst. Heeft genoeg van al het diëten. Wil niet meer mee doen aan de afvalrace. Ik noem het bewust ‘afvallen’ en niet ‘afslanken’.
De nieuwe weegschaal die ik me kocht die specifieke eenheden meet zoals ook het vetpercentage vertelde me niet alleen dat ik een viertal kilo meer woog dan drie jaar geleden (voor mijn dieet), maar dat mijn vetpercentage bovenop ook nog eens met vier procent gestegen was, dat toen al aan de bovengrens zat.
Na die vijf dagen uithongeren besefte ik dat al dat onthouden aan je lichaam net het tegenovergestelde creëert van wat je verlangt, herinnerde ik mij tevens plots een boek van Sonja Kimpen dat ik eens kocht na een lezing van haar en o.a. beschrijft hoe contraproductief diëten wel is. Ik heb haar boek toentertijd verslonden, maar op een of andere manier had mijn eigenwijze ik het toch weer vakkundig aan de kant geschoven. Tot nu.
Tegen een mede-diëter die bananen als redmiddel ziet bij honger: “Ja maar T. , bananen zijn wel veel calorieën hoor.” Achteraf besefte ik hoe fout die opmerking was. Oké je moet er geen hele tros van opeten, maar als je honger hebt moet je eten. Voedzame dingen.
Ondertussen eet ik vijf keer per dag om het kacheltje brandend te houden waarvan drie hoofdmaaltijden met alle hoofdgroepen in en twee gezonde tussendoortjes, kies ik voor mager onbewerkt vlees, eet ik veel groenten, vermijd ik voorlopig toegevoegde suikers, let op met vet, blijf weg van gefrituurd voedsel en tracht ik na acht uur ’s avonds niets meer te eten, hetzij een tas soep of een stukje fruit als ik grote honger heb. Gewoon eten dus en zo natuurlijk mogelijk. Weg van alle hypes en zoals de generaties voor mij het min of meer deden.
Het is nog een beetje vroeg om over (grote) resultaten te spreken, maar ik ben zinnens om het tijd te geven. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat als je je lichaam geeft wat het nodig heeft en je bent bereid om daarnaast te kijken naar wat je mentaal ‘voedt’ in plaats van vult je op goeie weg bent naar een slankere jij. Ondertussen ben ik ook begonnen met meer bewegen, wat dit proces verder mag ondersteunen.
Je lijf in de luren leggen? Ik dacht het niet dus. Het is slimmer dan jou en mij 😉
*Het boek van Sonja Kimpen Een leven lang slank zonder dieet is een no nonsense boek boordevol tips om af te slanken in plaats van af te vallen zonder jezelf allerlei voedingsmiddelen te onthouden en of jezelf uit te hongeren.
Mijn Facebook-dieet deed me de laatste tijd nog meer stilstaan bij het thema verslavingsgevoeligheid. Bij mijn eigen verslavingsgevoeligheid en bij hoe verslaving werkt in het algemeen. Een thema dat me als ervaringsdeskundige altijd zal blijven boeien.
Als ik aan verslaving denk, denk ik automatisch aan het ervaren van een leegte. Aan het niet gevuld, vervuld raken. Het bodemloze-vat-gevoel. Ik schreef er vorige week een gedicht over.
LEEGTE
Wat is zij
precies
die aan me knaagt
haar alles verzengende krater
zij die me dieper zuigt
almaar meer
naarmate ik haar wil bestrijden
meer en meer
en weer dicht
als ik haar loslaat
in alle rust
haar toelach
toelaat
als deel van mij
wordt ze mij
niets eng
van mij
alleen
een deel
de rest vol
automatisch
een klaterende logica
omdat niets is,
zonder het andere.
Ik geef grif toe dat ik er soms triest van word. Van het mateloze dat me soms overspoelt. Op die momenten lijkt het alsof een zwart gat me naar beneden zuigt. Even maar, want ik blijf er tegenwoordig niet meer zo hard in hangen. Omdat de weerstand ertegen is afgenomen. Als ik iets aanvaard zoals het is, bezwaart het mij niet meer. Of in elk geval veel minder.
Onvoorwaardelijke aanvaarding is nog altijd het ideale scenario. En voor sommige van mijn afhankelijkheden is dat al het geval. Wat alcohol betreft bijvoorbeeld is onderhandelen helemaal niet aan de orde wat uiteindelijk heel gemakkelijk is. Omdat het mijn wilskracht niet meer belast, mijn zelfbeheersing niet uitput. Het is een gewoonte geworden.
Als ik toegeef aan een verslaving lijkt het alsof het gat van de leegte die het creëert almaar dieper uitgegraven wordt. De ene verslaving leidt naar de andere. Als ik veel koffiedrink, loop ik ook sneller naar de frituur, stop ik ook sneller aan de bakker voor een koffiekoek. Hoe bizar dat ook moge klinken.
Resoluut breken met minder destructieve negatieve gewoontes is minder makkelijk ervaar ik. Voor deze heb ik de neiging om een rantsoen af te spreken met mezelf. Zoals ik onlangs mijn Facebook-gebruik terugschroefde, maar niet helemaal wilde opgeven. Nu ook weer een poging doe om van mijn hardnekkige afhankelijkheid van koffie af te komen zonder het helemaal aan de kant te zetten.
Wat ik merk is dat mijn geest in elk geval duidelijkheid nodig heeft. Geen ruimte voor verschillende interpretaties. Eén mogelijkheid. Zoals ik besloot om enkel nog op Facebook te gaan op zondagavond vanaf 19 uur wat voorlopig prima lijkt te werken en onlangs besloten heb om nog maar één grote mok koffie te drinken bij het opstaan en verder niets. Die zaken maken het voor mijn geest alvast heel wat rustiger. Geen keuzestress meer.
Daarbij is het belangrijk om de gewoonteontwikkeling de nodige tijd te gunnen alvorens uitzonderingen op de regel toe te staan. Sommige onderzoeken spreken van minstens 30 dagen, andere van 40 en nog andere van 8 weken. En dan nog. Sommige verslavingen kunnen het zich helemaal niet permitteren om achterpoortjes open te laten, of de miserie begint weer van vooraf aan.
Verslaving kan ook wijzen op lichamelijke tekorten. Zo kan een overdreven behoefte aan chocolade te maken hebben met een magnesiumtekort. Geen overbodige luxe van je eens af te vragen wat je lichaam echt nodig heeft.
Elke verslaving roept ook het probleem op waar je net van weg wilt. Drink je koffie omdat je vermoeid bent, word je hoe langer hoe meer uitgeput naarmate je er meer van drinkt. Als je alcohol drinkt om je levensangst te onderdrukken, komt die almaar zwaarder aanzetten. Als je je leven wil zoeten met suiker, oogst je uiteindelijk bitterheid wat je wellicht onbewust trachtte te verdrijven. Waar vlucht je van weg of waar verlang je echt naar?
Het omgekeerde van verslaving is niet niet-verslaving maar verbinding las ik eens in een Amerikaans artikel. Verslaving dus een gebrek aan verbinding, leegte, angst. Ik kan het volgen. Mijn verslaving is indertijd grotendeels ontstaan doordat ik me afgesneden voelde van alles en iedereen.
Doordat ik bepaalde grenzen overschreed, lijkt het alsof ik niet meer terug kan. De verslavingsgevoeligheid blijft. Toch heb ik een keuze. Ik hoef niet in te gaan op elke impuls of prikkel die ik ervaar.
Verslaving, het zwarte gat mag me misschien nog af en toe naar beneden zuigen, ik weet al lang dat boven dat gat de zon schijnt. Naar die zon streef ik. Elke dag weer opnieuw. We doen stille voort 😉
LEEGTE
Wat is zij
precies
die aan me knaagt
haar alles verzengende krater
zij die me dieper zuigt
almaar meer
naarmate ik haar wil bestrijden
en weer dicht
als ik haar loslaat
in alle rust
haar toelach
toelaat
als deel van mij
wordt ze mij
niets eng
gewoon van mij
alleen
een deel
de rest vol
automatisch
een klaterende logica
omdat niets is,
zonder het andere.
